Istnieje kilka rodzajów drzew świerkowych. Poznaj świerki Alberta, Blue, Engelmann i Sitka. Drzewa świerkowe mają bardzo charakterystyczną korę. Kora świerków jest zazwyczaj cienka, z podniesionymi, równoległymi grzbietami biegnącymi wzdłuż. Grzbiety te mogą mieć wysokość od dwóch do sześciu cali. Aby uzyskać więcej informacji, należy zbadać korę świerka za pomocą szkła powiększającego.
Świerk błękitny
Rodzaje i cechy świerków błękitnych są bardzo zróżnicowane, dzięki czemu doskonale nadają się do różnych krajobrazów. Odmiany zostały stworzone specjalnie z myślą o ich kolorze, kształcie i sposobie wzrostu. Niektóre są wyprostowane i wąskie, podczas gdy inne są gęste i krzaczaste. Są one szeroko stosowane w krajobrazie i są odporne na zanieczyszczenia miejskie. Oto kilka cech charakterystycznych dla najczęściej spotykanych typów. Sprawdź tę infografikę, aby dowiedzieć się więcej o cechach swojego ulubionego świerka.
Świerk niebieski Colorado dorasta w krajobrazie do 50-80 stóp. Świerk niebieski, naturalnie występująca odmiana P. pungens, może rosnąć jeszcze wyżej. Inne rodzaje świerków niebieskich, takie jak Moerheim (P. pungens ‘Moerheim’), Hoopsii i Iseli fastigiata, są na ogół mniejsze.
W Arizonie świerk niebieski jest gatunkiem dominującym. Na niektórych obszarach świerk błękitny jest współdominujący z bawełnianymi drzewami. W Kolorado gatunek świerka błękitnego występuje głównie w południowo-zachodnich lasach mieszanych, gdzie jest związany ze świerkiem Engelmanna. Gatunek jest ogólnie związany z Engelmann świerkiem, gdzie to jest związane z Engelmann świerkiem, i jest zazwyczaj dominującym drzewem iglastym w fazie białej lub jodły korkowej lasów świerkowo-jodłowych.
Zgorzel igieł Stigmina to kolejna choroba atakująca świerki. Jest to grzyb Stigmina lautii, który poraża kilka gatunków świerków, a szczególnie świerk niebieski. Stigmina zachowuje się podobnie jak Rhizosphaera, wytwarzając zarodniki na fioletowych lub brązowych igłach. Pomimo inwazyjnego charakteru, choroba ta nie powoduje zamierania świerka niebieskiego.
Świerk Engelmanna
Świerk Engelmanna jest średnim do dużego drzewem o obwodzie 50 stóp i średnicy pnia jednego metra. Pokrój gałęzi jest asymetryczny, a kora jest czerwonobrązowa i łuszcząca się. Igły są ostre i głęboko niebiesko-zielone. Wyrastają na gałązkach w okółkach. Na dużych wysokościach są osłabione i sprawiają wrażenie niskich i krzewiastych. W klimacie umiarkowanym świerki Engelmanna żyją do 600 lat.
Drewno świerka Engelmanna jest zazwyczaj kremowe do czerwonobrązowego, o gładkiej strukturze. Twardziel jest nieco odporna na gnicie i ma zamkniętą strukturę porów. Jego biel jest nieco bardziej odporna na wiatrołomy niż w przypadku innych odmian. Na meble najlepszy jest świerk barwiony, ale można też kupić go niewykończonego. Można nawet kupić świerk biały już zabarwiony i samodzielnie go zabejcować.
Świerk Engelmanna ma umiarkowane znaczenie jako gatunek drewna użytkowego. Jego jasnobrązowe do prawie białego drewno jest używane na tarcicę, słupy i cięgna, a także na opał. Jednak świerk Engelmanna rośnie powoli i wymaga chłodnego, wilgotnego miejsca z dobrą glebą. Chociaż jest tolerancyjny na cień, świerki Engelmanna są rzadko stosowane w cieplejszym klimacie. Zamiast tego w cieplejszym klimacie częściej spotyka się świerki niebieskie.
W przeciwieństwie do świerka niebieskiego, liście świerka Engelmanna są elastyczne. Są bardziej ostre niż tępe. Nowe liście obu drzew są niebiesko-zielone, ale kolor ten można usunąć przez pocieranie liści. Należy jednak pamiętać, że zarówno świerk Engelmanna, jak i Blue Spruce są podatne na niebieskozielony wzrost. Udomowione odmiany mają zwykle silny niebiesko-zielony kolor, co jest wynikiem starannej selekcji na komercyjne zasoby świerka.
Świerk sitkajski
Świerk sitkajski to drzewo liściaste, które pochodzi z Alaski. Jest ważnym elementem ekosystemu na wiele sposobów, od żucia kajaków po budowę dachów i siding. Podczas gdy większość gatunków jest twardsza, niektóre mają bardziej charakterystyczne cechy. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym cennym drzewie ozdobnym. Oto kilka jego ważnych cech. Świerk Sitka ma szeroki zakres, dzięki czemu jest idealny do wielu zastosowań, od architektury krajobrazu po tarcicę.
Świerk Sitka ma igiełkowate liście, które są krótkoogonkowe i ostre. Igły są jasnozielone do niebiesko-białych i wyrastają płasko z pędu. Łuski są średniej wielkości, nieregularnie ząbkowane i wystają 4-8 mm poza wycisk skrzydła nasiennego. Drzewo jest jednopienne (męskie i żeńskie) i zapylane wiatrem.
Świerk sitkajski osiąga zwykle wysokość od 180 do 225 stóp, czyli 55-70 metrów. Największe okazy mogą osiągnąć 17 stóp średnicy. Olbrzymie świerki sitkajskie występują zazwyczaj na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku i w Parku Narodowym Olympic. Ich siedliska obejmują wilgotne, mgliste lasy deszczowe. Pomimo dużych rozmiarów, drzewo to jest bardzo wrażliwe na suchszy klimat.
Świerk sitkajski jest głównym drzewem drzewnym na Alasce. Produkuje wysokiej jakości tarcicę i był wykorzystywany do budowy samolotów, instrumentów muzycznych i wielu innych. Nie zachowuje jednak swojej odporności na owady po zbiorze. Dlatego najlepiej stosować ją w pomieszczeniach zamkniętych. W zależności od klimatu może wytrzymać od 12 do 18 miesięcy. Drzewo świerkowe Sitka jest uniwersalnym wyborem do wielu różnych zastosowań.
Świerk sitkajski jest pięknym drzewem ozdobnym w wielu częściach świata. Oprócz tego, że jest to wspaniałe drzewo ozdobne, świerk sitkajski ma wiele innych cech, które czynią go wyjątkowym. Jednymi z najczęstszych gatunków podszytu, które rosną obok nich są mieczyk, szczawik oregoński i chłodnik trójlistkowy. W podszyciu występują również ostróżki i borówki czerwone.
Świerk alberta
Świerk alberta jest wolno rosnącym, iglastym drzewem o drobnych gałązkach i stożkowej koronie. Jest powszechnie stosowany w ogrodach i na podwórkach, często sadzony w lasach mieszanych z jałowcami i innymi drzewami iglastymi. Krótkie igły i karłowy pokrój sprawiają, że jest to doskonały wybór dla architektury krajobrazu, ale może być również uprawiany w donicach i w dużych grupach.
Karłowy świerk alberta jest zwykle uprawiany w pojemniku i przenoszony na zewnątrz wczesną wiosną, po zahartowaniu. Jednak donica wiąże korzenie. Dlatego rośnie wolniej niż rośliny, które mają odpowiednią przestrzeń. Przy przesadzaniu bryła korzeniowa powinna mieć sześć cali średnicy, a ziemia doniczkowa powinna być dobrze zdrenowana. Jeśli drzewo nie rośnie dobrze w pojemniku, można je usunąć z donicy i umieścić bezpośrednio w ogrodzie.
Choć świerk alberta można przycinać o każdej porze, idealnie jest to robić wczesną wiosną. Nowe liście zakryją drobne błędy, a drzewa będą wymagały dodatkowego przycinania. Przycinanie ukształtuje drzewo i zmniejszy szanse na pęknięcia, które są powszechne w przypadku mniejszych drzew. Jeśli planujesz przycinać świerk Alberta w swoim ogrodzie, pamiętaj, że może on naciskać dwa lub trzy razy. Przycinanie w ten sposób zapobiegnie jego nadmiernemu rozrostowi i zapewni zdrowsze drzewo.
Jeśli planujesz posadzić w swoim ogrodzie karłowy świerk alberta, powinieneś wiedzieć, że jest to gatunek wolno rosnący. Potrzeba około 30 lat, aby osiągnąć 10-12 stóp. Możesz go wykorzystać do tworzenia akcentów, drzewek nowatorskich i topików w swoim ogrodzie. Jest to wytrzymałe i odporne na jelenie drzewo. Jest to roślina wieloletnia, dzięki czemu doskonale nadaje się zarówno do krajobrazu zewnętrznego, jak i wewnętrznego.
Świerk serbski
Świerk serbski jest jedną z najpopularniejszych odmian świerka w Ameryce Północnej. Jego wąski piramidalny pokrój i wdzięczne gałęzie sprawiają, że jest atrakcyjnym wyborem dla wielu typów krajobrazów. Szyszki mają około dwóch cali długości i w miarę dojrzewania zmieniają kolor na czerwonobrązowy. Świerk serbski preferuje wilgotne, głębokie gleby i toleruje stanowiska o odczynie zasadowym. Jest wytrzymały w strefach 4-7 USDA.
Chociaż drzewo to rozmnaża się z nasion, wymaga chłodnego otoczenia, aby zapewnić kiełkowanie. Aby zapewnić kiełkowanie, należy spulchnić powłoki nasion. Gdy temperatura waha się między chłodem a ciepłem, nasiona myślą, że rozpoczął się sezon wegetacyjny. W przypadku sadzenia w rzędzie, należy rozmieścić je w odległości co najmniej 10 stóp od siebie. Odstępy między rzędami powinny być przesunięte.
Świerk serbski, Picea omorika, to gatunek pochodzący z doliny rzeki Driny. Dorasta do 60 ha i charakteryzuje się krótkimi, opadającymi gałęziami. Jego igły mają ciemnozielony kolor, a szyszki za młodu są ciemnoniebiesko-czarne. Po osiągnięciu dojrzałości szyszki żeńskie przybierają barwę cynamonową. Świerk serbski nie jest szczególnie odporny na szkodniki, ale może tolerować niektóre rodzaje zanieczyszczeń. Jest wrażliwy na mszyce.
Świerk serbski jest uważany za bardzo polecane drzewo wiatrochronne. Najlepiej rośnie na wewnętrznych rzędach i na glebach o wysokim PH. Jego atrakcyjny wzrost i efektowny kolor sprawiają, że jest chętnie wybierany w krajobrazie. Chociaż może być pięknym drzewem, nie ma wielu minusów. Warto posadzić świerk serbski w swoim krajobrazie ze względu na jego piękny wzrost i olśniewający kolor.
Podobne tematy
- Najpiękniejsze iglaki do ogrodu
- Jakie drzewa karłowe są najlepsze do ogrodu?
- Rodzaje i charakterystyka drzew klonowych
Jestem redaktorem tego portalu od bardzo dawna. Kocham zwierzęta dlatego też zająłem się pisaniem o nich. Zapraszam do zapoznania się z moimi artykułami.
